2015
GALLERY INSTALLATION at ANNET GELINK, AMSTERDAM
31.01.2015 – 07.03.2015
Annet Gelink Gallery proudly presents Carla Klein’s (1970) fifth solo show at the gallery. Klein returns to Annet Gelink Gallery with a series of striking new paintings that display a new vision and direction for the Rotterdam-based artist. Exchanging her palette of muted tones of greys and blues, with the occasional dash of bright colour, Klein here presents a series of four large scale landscapes in a vivid array of red and orange hues.
Throughout her oeuvre Klein explores the relationship between reality and representation. Working from photographs taken and developed by herself, Klein creates paintings that depict abstracted landscapes and deserted, impersonal architectural spaces. Through painting, she approaches her experience of the captured image, even including ‘mistakes‘ formed during the development process. As such the paintings question how we hold on to our view of the world surrounding us, when this process is mediated by equipment such as cameras.
This question seems all the more relevant in light of the rise of social media that have popularized the sharing and taking of photographs. These streams of photographs present a vision of the world that is often heavily edited through digital colour filters. Referencing these filters, Klein layers colour over her photographed visions. These distortions, often the result of chance occurrences in the development process of the photographs, make for compelling landscapes that seem both alien and familiar.
Through the recurring motives in the paintings presented, Klein also highlights how our attachment to photographs has been altered with the constant influx of images through various media. With the presented works, Klein forces us to contemplate each single developed photograph and photographed landscape. Confronted with the imposing paintings, we search for the differences and similarities in the details of each. In painting, Klein subtly addresses how photography influences our understanding of authentic experience.
Annet Gelink Gallery is pleased to present the recently premiered documentary on Carla Klein, which is part of the series Hollandse Meesters in de 21e eeuw (Dutch Masters in the 21st Century). This series of short portraits focuses on Dutch contemporary artists, and follows them at work in their studio. The intimate portrait made of Klein, made by director Marc Schmidt, shows her working on the paintings displayed and reveals the process through which the final works appear on canvas.
Check the video on the website: www.hollandsemeesters.info
VOELEN EN VALLEN – RUDI FUCHS
door Rudi Fuchs voor weekblad De Groene
Of de foto’s waarvan de schilderijen een vergaande transformatie zijn ook een rood bevatten (van een vlammende zonsondergang misschien), weet ik niet en wil ik ook niet weten. Dat soort realisme is irrelevant – net zoals de mate van abstrahering van het fotomotief dat is. De ontdekking in het schilderij is niet eens het rood of oranje maar de betoverende gloed van die kleuren. Die zijn geschilderd in doorzichtige, horizontale lagen in brede bewegingen van links naar rechts die, anders dan verfstreken van boven naar beneden, de fragiele kleur er ijl laten uitzien. Zo dun is de verf opgebracht dat je er de bevingen van de kwast in kunt zien. In het rood, waardoorheen ook nog donkere vegen hangen, is de gloed donkerder. Het oranje straalt helderder. In beide schilderijen fungeren de donkere lijnen en hoeken als een chromatisch repoussoir. Het merendeel van die balken is vast uitgewerkt toen de schilderijen al naar hun einde gingen – toen de kleuren maar bleven gloeien. Voor dat sterke licht was een heldere articulatie via dat donkere schema precies op zijn plaats.
De zin van dit alles? De schoonheid ervan. Of Vermeer in het Gezicht op Delft die stad topografisch correct heeft afgebeeld, interesseert alleen nog boekhouders. Maar met het zonlicht zo stralend op de daken, zo ziet Delft er pas uit, onvergetelijk. De perplexe schoonheid van kunst is dat je je er zonder reserve aan overgeeft. James Joyce zei: ‘First we feel, then we fall.’ Met andere woorden: niet zeuren. Waar blijven we zonder het wonderbaarlijke? In de film Amadeus vertelt Mozart aan de keizer over zijn nieuwste nieuwigheid. In Le nozze di Figaro heeft hij een scène waarin iemand begint, dan komt een tweede, een derde, zo tot acht. Ieder zingt zijn eigen melodie. Hoe lang kan ik dat volhouden? De keizer heeft geen idee. Twintig minuten! Twintig minuten in elkaar geweven melodieën, een patroon van muziek waarin elke melodie helder blijft terwijl de harmonie aanzwelt tot één klaterende klank. Zo stelde ik me Carla Klein voor die een steeds zwellende gloed schilderde en dat een schilderij lang kon volhouden. Toen ik wat moest zeggen heb ik de anekdote uit Amadeus maar verteld.